O Κουλεντιανος Πύργος είναι θρύλος και όνειρο, η θάλασσά του άγρια όπως η Ιστορία του ,το πλησίον Μεταλλείο σαν επιτύμβιος πλάκα σκαλισμένη συνθέτει με βαθιά σχήματα το τοπίο που σε μεταφέρει σε παλιές εποχές Οι λέξεις δεν επαρκούν πάντα για την ολόπλευρη περιγραφή αλλά αυτό σίγουρα είναι κάτι που μπορεί να κατανοηθεί και συγχωρηθεί απ τον επισκέπτη ή το γνώστη της περιοχής..
Είτε απ’ το «ΟΡΟΣ» είτε απ’ τη μεριά της θάλασσας αντικρίζει κάποιος τον Κουλεντιανό Πύργο αυτός του παρουσιάζεται με τα ίδια χαρακτηριστικά. Αγέρωχος, υψηλός, έρημος αρσενικός, δεσπόζει και ελέγχει το στενό της Ελαφονήσου μέχρι το μπογάζι της Μάνης και μεγάλο μέρος της στεριάς. Κοντά στον Πλατανιστό, δίπλα στον Άγιο Ελισαίο Παντανάσσης, το φημισμένο παρατηρητήριο χρησίμευε για να βιγλίζει τα εχθρικά πλεούμενα ή τους χερσαίους επιδρομείς, που για εκατοντάδες χρόνια, διαγούμιζαν τον τόπο. Ένα μίλι ανατολικά βρίσκεται η ΜΙΝΑ ΤΟΥ ΚΟΥΛΕΝΤΙΑΝΟΥ, το Μεταλλείο φάντασμα, που μέχρι την παραμονή του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, εργαζόταν πυρετωδώς και εξήγαγε στην Γερμανία μεγάλες ποσότητες ορυκτού πλούτου, κυρίως σίδερου, ώχρας, χαλκού, κασσίτερου. Το Μεταλλείο που ήκμασε παράλληλα με το Λαύριο, που έβγαλε σπουδαίους και παράτολμους Μιναδόρους, σήμερα είναι έρημο, ανενεργές, ούτε καν επισκέψιμο.
Φιλιωμένο αν και φάντασμα, με τη θάλασσα, το βουνό, τις στάνες των Κοντακαίων παραδοσιακών ποιμένων, πελώριο και μυθικό, κορνιζά μιας άλλης εποχής, εργασίας κοπιαστικής, αμοιβής ισχνής.
Ημέρα της εορτής της Αγίας Παρασκευής του 1926 η μεγάλη Ιστορική απεργιακή κινητοποίηση και επιβολή αρκετών πρωτοπόρων αιτημάτων στον σκληρό Εργοδότη Δρ GROMAN, Γερμανό ιδιοκτήτη των μεταλλείων.
Ελάχιστοι οι εν ζωή που θυμούνται τον μπαρμπα – Γιώργη το Δαλέζιο απ τη Σύρα που μαζί με τον Ιωάννη Γκούβερη (βατικιώτη που αφού εργάστηκε για χρόνια στο Λαύριο είχε επιστρέψει στα Βάτικα), μαζί με την ενεργό συμμετοχή αρκετών σημαντικών μιναδόρων Κοντακαίων, Μενταίων, Κωνσταντινακαίων έδωσε το απόθεμα της προσφοράς του όχι μόνο στους εργαζόμενους του Μεταλλείου αλλά και σε όλους τους εργαζόμενους στην Χώρα μας.
Αξίζει πραγματικά από Ιστορικής άποψης, κοινωνιολογικής οικονομικής προσέγγισης, η μελέτη, καταγραφή, ανάδειξη όλων των πτυχών, που αφορούν το σπουδαίο αυτό μνημείο.
Εγκαταλείποντας τις πυρακτωμένες (αν είναι καλοκαίρι) από την τρομερή ζέστη πέτρες-μέταλλα, την σκουριασμένη γέφυρα, τις δέστρες, την τσαμαδούρα, την δροσερή γαλαρία της σιδεροσπηλιάς με τα υπόγεια ποτάμια της, ο επισκέπτης μπορεί με λίγη πεζοπορία ή με κάποιο πλεούμενο να επιστρέψει στον Πολιτισμό της καθημερινότητας.
Μένουν πίσω οι αμέτρητοι σταυροί χωρίς ονόματα, χωρίς καντήλια και διαβάσματα, η ίδια βομβαρδισμένη Πολιτεία-Αποβάθρα ,που θαρρείς αναμένουν την Ανάσταση, ίσως με την γνωριμία του Τόπου και την αναγνώριση του κόπου και των Αγώνων.
Παραλλαγή κειμένου του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΟΝΤΑΚΟΥ από το περιοδικό «ΜΑΝΗ ΧΘΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΡΙΟ»
Για την αντιγραφή και παραλλαγή Ανδρέας Μέντης
